Χμ....
Εδώ, την κάτσαμε την βάρκα!
Εδώ πάμε στα ρόοοουζζζ και δεν έχω και το σήμα ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΝ ΔΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ!
Τέλος πάντων, θα είμαι περιληπτική, αν και εκείνη την μέρα γελάσαμε πολύ!
Τότε έπρεπε να τα γράψω! Στην ώρα τους!
Τώρα, αφού το χαρτί που τράβηξα έλεγε: "Πες μας και τα δικά σου..."
δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς!
Μέρες περίμενε ο Απτούλ ένα δέμα απ' την Τανζανία.
"Σας παρήγγειλα κι εσάς δώρο! Σας έχω φίλος εγώ και αγαπάω!"
"Τι δώρο, ρε Απτούλ;"
"Να, ένα, έτσι κι έτσι" και μας περιέγραφε πως, αλλά δεν καταλαβαίναμε, "που φοράνε τα ζευγάρια στην Τανζανία, όταν κάνουνε αγκαλίτσες!"
Το είχα ξεχάσει, ώσπου προχθές χτύπησε το τηλέφωνο:
"Έλα πιο γρήγορα, γιατί ο Απτούλ πήρε το δέμα και δεν μου το δείχνει, αν δεν έρθεις εσύ!"
Πήγα κι εγώ νωρίτερα. Τι να κάνω; Δώρο ήταν αυτό!
"Βρε άνοιξ' το!"
"Όχι, εσύ!"
"Βρε δικό σου είναι!"
"Όχι, εσύ!"
"Βρε, Απτούλ μου, η χαρά του δέματος είναι δικιά σου! Μπορεί να έχει και δικά σας δώρα μέσα".
"Όχι!" αυτός.
Μας πήρε κανένα τέταρτο αυτός ο διάλογος, ώσπου αναγκάστηκε να τ' ανοίξει.
Είδα εκεί διάφορα δωράκια για τα παιδιά του, ώσπου είδα και κάτι τραπεζομάντηλα.
"Άντε, να στρώσουμε τραπέζια!", σκέφτηκα από μέσα μου. "Μαγείρευε, κυκλάμινο!"
"Ποιο σ' αρέσει;"
Τι να πω; Κανένα;
Είπα: "Το φούξια".
"Πάρτο! Δικό σου!"
Το πήρα κι εγώ!
Με κοίταζε ο άντρας μου.
Τον κοίταζα κι εγώ!
"Βρε Απτούλ, που είναι το έτσι κι έτσι που μας έλεγες;"
"Αυτό είναι!"
"Ποιο; Το έτσι κι έτσι;" Κι έκανα κι εγώ τα χέρια μου όπως μας είχε δείξει εκείνος, στον λαιμό, στο στήθος και στην μέση.
"Ναι, σου λέω! Έλα ρε Μίτση να δεις!"
Πήραν την ιερή σενδόνα και οι δυο και βγήκαν στο σεργιάνι.
Κρατούσε ο ένας την μία άκρη και ο άλλος την άλλη και προχώραγαν.
Ένας προς τα δω, ένας προς τα κει.
Πάει το περίπτερο! Κρύφτηκε!
Πάνε και οι γλάροι, πέταξαν! Τρόμαξαν! Το πέρασαν για δίχτυ της θάλασσας!
Έρχεται κι ένας πελάτης, τον εξυπηρέτησα πριν την ώρα του!
Βγαίνω έξω κι είδα 6 μέτρα ύφασμα! Ούτε στις λαικές δεν έχουν τέτοιο άπλωμα!
Ευτυχώς που ήμασταν στην Ελλάδα!
Αν θέλαμε, ας τ' απλώναμε στα φανερά στην Τανζανία!
Μέχρι τότε όμως, δεν ξέραμε!
Μας εξήγησε τελικά ο Απτούλ, λεπτομερώς "το έτσι κι έτσι του".
Να μην σας ζαλίσω με τα παρακάτω.
Αυτό το ύφασμα κόβεται στην μέση. Είναι τα εσώρουχα σετ που φοράνε τα ζευγάρια, όταν μένουνε μόνα! Χαλαρά πράγματα! Ούτε στριγκ και ξεστρίγκ! Εύκολα πράγματα! Τυλίγεται η γυναίκα όπως θέλει, κάτι σαν τα παρεό τα δικά μας το καλοκαίρι, πάνω απ' το μαγιώ στη θάλασσα. Ο άντρας το δένει στην μέση του.
Κάθε μέρα, άλλο σετ!
Τ' απλώνεις στο μπαλκόνι και δεν κομπλάρεις τον γείτονα! Απλά πράγματα!
Κάνει και για τραπεζομάντηλο, άμα λάχει!
Ποιος το ξέρει; Μόνο ο Απτούλ κι εμείς!
Τι να λέω τώρα;
Το θέμα είναι ότι το κάθε σετ, έχει πάνω γραμμένο και ένα σοφό!
Μορφώνεσαι κιόλας!
Το δικό μας το βρακί, το σετ ήθελα να πω, έλεγε στα Σουαχίλι:
KAMA MSEMAJI MBONA YAKO HUSEMI
που θα πει: Πες μας και τα δικά σου! (Με την έννοια, δεν μπορείς να λες μόνο των άλλων).
Τα άλλα δύο που έμειναν για την γυναίκα του και την κόρη του έλεγαν:
A KYFU KUZAE HAKWAMBII TOKA
Δεν θα σου πει φεύγω... θα το καταλάβεις! (Με την έννοια που ο ένας θέλει να διώξει τον άλλον)
MTOTO KWA MZAZI HAKUI
Το παιδί γι' αυτούς που το έχουν, μένει πάντα παιδί! (Πολύ σοφό!)
Γειά σου, ρε Τανζανία με τα ωραία σου!
Πάντως εγώ, σας τα είπα τα δικά μας!
Όσο για την συνέχεια, οι δυο φίλοι τυλίγονταν και ξετυλίγονταν στο τραπεζομάντηλο, εμείς γελούσαμε, μαζί και οι πελάτες, εκτός απ' τον Απτούλ!
Γέλαγε βέβαια κι εκείνος, όχι όμως όσο εμείς!
Αχ, ρε φίλε μας Απτούλ!
Μοναδικέ και ανεπανάληπτε!
"Σ' ευχαριστούμε, που υπάρχεις!!! Φυσικά και για το δώρο!!! Κι αυτό μοναδικό κι ανεπανάληπτο!!!"
