Το κυκλάμινο πάει στα βουνά...
Η Κατερίνα ξέρει που θα βρει φίλους και γνωστούς, όπως ξέρετε κι εσείς που θα βρείτε εκείνη. Βουνό με βουνό δεν σμίγει!
Σας ευχαριστώ όλους σας! ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ! ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2008

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!


Κάπου εδώ, το κυκλάμινο του βουνού σας χαιρετά και σας εύχεται:

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ! και ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ!

(Τα σχόλια τα κλείνω γιατί κουράστηκα να σβήνω σχόλια που παραπέμπουν σε διαφημήσεις, κ.λ.π. κ.λ.π....)

Παγιδευμένοι στο Δίκτυο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΥΔΑΣ






Παγιδευμένοι στο Δίκτυο

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΥΔΑΣ

ΑΓΚΥΡΑ

Στο δίκτυο δεν μυρίζεις, δεν αγγίζεις, δεν ακούς, δεν μιλάς και δεν φαίνεσαι (εφόσον δεν το θέλεις, μια και η τεχνολογία πλέον επιτρέπει οπτική και ακουστική επαφή) είσαι όποιος θέλεις ή όποιος θα ήθελες να είσαι, ή όποιος πιστεύουν οι άλλοι ότι είσαι, πολλοί και κανένας ταυτόχρονα ή απλά δύο χέρια που πληκτρολογούν. Οι μανιώδεις χρήστες κοντεύουν να ξεχάσουν και την αίσθηση της επαφής με το μολύβι, μαθημένοι πια να γράφουν σε πληκτρολόγια. Όταν προσπαθούν να επιστρέψουν στο χαρτί, το σύνηθες αποτέλεσμα απεικονίζεται σε κείμενα όλο ιερογλυφικά και μουντζούρες. Το Ίντερνετ μοιάζει με τα όνειρα: Έκφραση του ενσυνείδητου.
Σελ.16


Αλλά όπως υποστηρίζει και ο Ντέιβιντ Φάρμπερ, «το Διαδίκτυο επικράτησε στη ζωή μας γιατί είναι άναρχο, στο διαδίκτυο ο καθένας έχει φωνή. Όση δύναμη και να έχει ένα κράτος ή μια επιχείρηση, όση τρομοκρατία και να ασκεί με φυσικούς όρους, δεν μπορεί να στομώσει τη φωνή σου στο Διαδίκτυο. Αυτό είναι ένα πρωτοφανές επιχείρημα στην ιστορία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ένας θησαυρός που δεν πρέπει να χάσουμε με τίποτε».
Σελ.17


Και για εκείνους που η οθόνη του υπολογιστή είναι καθρέφτης της μοναξιάς τους, μόνιμα παγιδευμένοι στο πληκτρολόγιό τους σαν να πρόκειται για το επόμενο Βιάγκρα, το Ίντερνετ έχει να προσφέρει από έναν έρωτα. Έναν έρωτα σε όλους και για όλους. Αυτή η μικρή εισαγωγή μας προσγειώνει σε μια εποχή που ο πλανήτης έχει μετατραπεί σε παγκόσμιο Ίντερνετ καφέ με εκατομμύρια πολίτες του παγκόσμιου χωριού «παγιδευμένους στο δίκτυο», δισυπόστατους και διχασμένους ανάμεσα στη φυσική και την ψηφιακή τους περσόνα.
Σελ.18


«Η ζωή δεν είναι οι αναπνοές που παίρνεις αλλά οι στιγμές που σου κόβουν την ανάσα».
Σελ.83


Ό, τι κυλάει δεν χορταριάζει.
Σελ. 85

Είχε ακούσει για ακραίες περιπτώσεις –κυρίως εφήβων- που έμειναν κλεισμένοι ένα χρόνο στο ίδιο δωμάτιο, περικυκλωμένοι από τηλεοράσεις και υπολογιστές, αποκομμένοι από την κοινωνική ζωή, μόνο και μόνο για να τελειώσουν ένα παιχνίδι, ή να το παίξουν ξανά και ξανά με πεισματική μονομανία. Στο εξωτερικό, και κυρίως στις χώρες της άπω Ανατολής, είχαν σημειωθεί και κρούσματα θανάτων. Θύματα καρδιακών προσβολών ή εξάντλησης ή και από το συνδυασμό των δύο μετά από πολύωρη ή ακόμη και πολυήμερη παραμονή μπροστά στον υπολογιστή. Υπήρχαν ειδικές ομάδες θεραπείας σε συνεδρίες των επτά ή οκτώ ατόμων που φιλοξενούσαν παιδιά με εθισμό στα ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Σελ.89

Όλες με ελάχιστες παρεκκλίσεις καταδείκνυαν ως αίτιο του εθισμού ότι τα παιχνίδια του τύπου «τους σκοτώνω όλους» δημιουργούν στους εφήβους την ψευδαίσθηση ότι έχουν την κυριαρχία του κόσμου και τους αποδίδουν θεϊκή εξουσία, γεγονός που προσφέρει μια διαφυγή από την πραγματικότητα.
Σελ.91

Αρκετοί, στο τέλος καταλήγουν, θύματα του συνδρόμου Sunk Cost Fallacy, της ανάγκης να συνεχίσουν να παίζουν ατέρμονα αφού σε διαφορετική περίπτωση αισθάνονται ότι ο, ήδη, αρκετός χρόνος που «επένδυσαν» στο παιχνίδι, θα πάει χαμένος. «Στον εγκέφαλο του νεαρού κυρίου Βοναπάρτη», σκεφτόταν η Όλια, «πρέπει να έχει γίνει υπερχείλιση ντοπαμίνης. Να έχει φτάσει στον υπέρτατο βαθμό διέγερσης και με τις ορμόνες του σε συναγερμό. Και σε τέτοιες περιπτώσεις η ντοπαμίνη επιδρά χειρότερα από την κοκαΐνη».
Σελ.92

«Έχω παίξει δεκάδες παιχνίδια, θα μπορούσα να εθιστώ αλλά δεν έγινε ποτέ».
Η Όλια σκέφτηκε με θλίψη ότι κανείς μεθυσμένος δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι ήπιε το ένα παραπάνω ποτήρι, αλλά προτίμησε να τον ρωτήσει ήρεμα και χωρίς να εξωτερικεύσει τις σκέψεις της: «Τότε, τι φταίει;…»
Σελ. 97


«Καλημέρα, δεν υπάρχει ελευθερία στην σύγχρονη τεχνολογικά εξελιγμένη εποχή. Πάντοτε θα μας παρακολουθούν αδιάκριτοι από την κλειδαρότρυπα ο Θεός και ο Σατανάς», ήταν τα πρώτα λόγια της προς το συγκεντρωμένο πλήθος των φοιτητών στο πανεπιστημιακό αμφιθέατρο. Τα χρωστούσε, σαν ένα μικρό μνημόσυνο, στον Σωτήρη.
Σελ.102

«Είμαστε ό,τι διαβάζουμε ή ό,τι δεν διαβάζουμε», συνήθιζε να λέει.
Σελ.137

«Προτιμότερο να φαντάζεσαι παρά να συναντήσεις το πεπρωμένο».
Σελ.139


Τι ώρα πήγε; Εννιά; Πότε πέρασε η μέρα, ρε γαμώτο. Και έπειτα σου λέει έχουμε ώρα. Έξι ώρες έφαγα και δεν πρόλαβα τίποτε να κάνω. Σκέψου να ζούσα πριν από τριάντα χρόνια. Δέκα μέρες θα χρειάζονταν. Αν έχεις γρήγορη σύνδεση είσαι θεός, ρε μάγκα. Πάει και τελείωσε… Είμαι δεκαοκτάρης και σας γαμώ τα λύκεια.
Τι έγινε, ρε γαμώτο; Γιατί έσβησε η οθόνη; Τι στο διάολο έγινε; Διακοπή ρεύματος. Για να δω… Όλη η περιοχή χωρίς φως. Όχι, ρε γαμώτο, τώρα. Δεν φόρτισα και το κινητό. Θα «πέσει». Πόση ώρα θα κρατήσει αυτή η μαλακία… Τι κάνω τώρα; Πώς θα περάσει η ώρα χωρίς δίκτυο και κινητό;
Σελ. 144


Στο δίκτυο δεν ήμουν ο Νικόλας Παπαπέτρου, διακεκριμένο στέλεχος της τραπεζικής ιεραρχίας. Μεγάλο πράγμα, φίλε, η ανωνυμία. Το πλέγμα ασφάλειας που δημιουργεί βγάζει και τα πιο απόκρυφα κομμάτια της ψυχής μας. Τα αγνοούμε ώσπου έρχεται εκείνη η στιγμή που αναδύονται απρόσκλητα στην επιφάνεια. Τελικά, ισχύει ότι αν δώσεις σε κάποιον να φορέσει μια μάσκα, θα δεις το αληθινό του πρόσωπο. Ήθελα να μιλήσω με μια γυναίκα εκείνο το βράδυ.
Σελ.165-166

Κάποτε, λέγαμε αυτάρεσκα ότι θα γεράσουμε με στιλ. Τώρα πια αναγνωρίζω ότι όποιος δεν συμβιβάζεται με την ηλικία του γερνάει άσχημα. Αποφάσισα για λόγους που δεν επιθυμώ με τις παρούσες συνθήκες να σου εξηγήσω, να συμβιβαστώ με την ηλικία μου και να γράψω τη λέξη τέλος.
Σελ.169

Γυναίκες σεξουαλικά ανικανοποίητες, περίεργες για το νέο μέσο, διεστραμμένες ή παραδομένες και κουρασμένες από την επαναλαμβανόμενη καθημερινότητά τους. Τρυφερές άβγαλτες ή ακραίες, χυδαίες και πρόστυχες. Αλλά κυρίως μοναχικές και μόνες.
Το ίδιο γρήγορα έμαθε ποιες «πήγαιναν το γράμμα», ποιες έκαναν πλάκα ή διέκρινε ακόμη και άντρες, καμουφλαρισμένους πίσω από γυναικεία ψευδώνυμα που μοίραζαν ανομολόγητες υποσχέσεις.
Σελ.173


Την ξεχώριζε από διάφορους άλλους συνομηλίκους της, που «συναντούσε» στο διαδίκτυο άτομα με IQ… ραδικιού, που σκότωναν την ώρα τους και αναλώνονταν σε κουβέντες-πασατέμπο, καρβουνιασμένα μυαλά που η μοναχικότητα του δικτύου κατέστρεφε και τα τελευταία ζωντανά εγκεφαλικά κύτταρά τους.
Σελ. 192


«Έπρεπε να βυθιστώ στο σκοτάδι για να εκτιμήσω το φως».
Σελ.193


«Να ευχαριστιόμαστε τη ζωή γιατί πολύ απλά τελειώνει».
Σελ.208


Ζήτησε να μείνει για λίγο μόνος, ο άλλος κατάλαβε, απομακρύνθηκε. Γονάτισε μπροστά από τη μικρή μαρμάρινη πλάκα. «Άννα, σ’ αγαπώ», πρόλαβε να ψελλίσει πριν τον νικήσουν οι λυγμοί του.
Σελ.215


ΟΔΥΣΣΕΑΣ:
…Θέλω να γίνω γιατί ορισμένες φορές αισθάνομαι αφόρητη πίεση, γιατί είμαι αιώνιος έφηβος, γιατί λυπάμαι για τα χρόνια που δεν γυρίζουν πίσω, για όλα όσα έκανα αλλά θέλω να επαναλάβω και για εκείνα που δεν πρόλαβα να κάνω όταν μπορούσα.
Σελ. 233


ΝΙΝΑ: Όλοι ψάχνουμε ένα ταξίδι, το ταξίδι της ζωής μας.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Έχω γυρίσει τον μισό πλανήτη αλλά δεν έχω κάνει ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ.
ΝΙΝΑ: Φύγε…
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Φεύγοντας τα χάνω όλα.
ΝΙΝΑ: Όχι, αν γυρίσεις.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Σου λέω να φύγω και να μη γυρίσω. Όπως λέει και το τραγούδι «Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, τα πόδια μου είχαν ρίζες, ήταν δέντρα…»
Σελ.234


ΝΙΝΑ: Δεν καταλαβαίνω τι ψάχνεις τελικά…
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Σ’ το είπα. Κυνηγάω τα φαντάσματα του παρελθόντος, ζητάω να ζωντανέψω την εφηβεία μου, να ξανακάνω όσα έκανα την εποχή που δεν υπήρχε «πρέπει». Και να κάνω και δυο τρία πραγματάκια που δεν πρόλαβα.
Σελ. 234


ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Οι καλές ιδέες σπανίζουν πια, αντιγράφεις μια ξένη αν είναι καλή…
ΝΙΝΑ: αυτό δεν λέγεται κλοπή;
ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Αντιγραφή, διαφέρει. Αν κλέψεις κλέψε από τους καλύτερους, αν αντιγράψεις δεν είναι κακό.
Σελ.261


Κατέβηκε στο ισόγειο, σύντομα βρέθηκε περικυκλωμένος από ζωγράφους ή φιλότεχνους, ζάμπλουτους αγοραστές ή συλλέκτες με ψυχαναγκαστική σχολαστικότητα, συμμέτοχος σε βαρετές συζητήσεις, όλοι προσπαθούσαν να του μιλήσουν, να τον κολακέψουν, να σιγουρευτούν για την εύνοιά του. Και όταν στέρεψαν οι κολακείες, όταν βαρέθηκε να επιβεβαιώνεται από ανθρώπους που δεν έδινε δεκάρα τσακιστή για τη γνώμη τους αλλά εκείνοι θα πουλούσαν την ψυχή τους στον σατανά για δύο καλές κουβέντες στο επόμενο άρθρο του για τις δουλειές τους, έριξε γρήγορες, βιαστικές ματιές στο εικαστικό πανόραμα χωρίς όμως να εντυπωσιάζεται.
Σελ.274

Αισθανόταν τύψεις για τον τρόπο που του απάντησε, ή καλύτερα δεν του απάντησε, την ώρα που αυτός έδειχνε αμέριστο ενδιαφέρον για το έργο της, αλλά από την άλλη ήταν σίγουρη ότι ακόμη και αν εξαντλούσε την ειλικρίνειά της, ο Μάλλιος δύσκολα θα καταλάβαινε. Η ακριβής απάντηση στην ερώτησή του θα ήταν ότι «η έμπνευση μου ήρθε γιατί έτσι έζησα αυτή τη σκηνή ένα βράδυ με έναν άγνωστο». Κανείς τρίτος δεν θα μπορούσε να καταλάβει εκείνη την παράξενη καλοκαιρινή βραδιά, πριν από δύο χρόνια, όταν καθισμένη στο γραφείο του διαμερίσματος-εργαστηρίου της, στερεμένη και στείρα από κάθε έμπνευση ατένιζε τον άδειο καμβά. Είναι απίστευτος, ανεξήγητος και ανομολόγητος ο φόβος του συγγραφέα μπροστά στην άδεια κόλα χαρτί, του μουσικού στην κενή από νότες παρτιτούρα, ο τρόμος του ζωγράφου μπροστά στον λευκό καμβά. Εκείνο το διάστημα όλα τής πήγαιναν στραβά.

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

Maybe ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΛΗΣ







Maybe

ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΛΗΣ


Μυθιστόρημα

ΑΓΚΥΡΑ

Νομίζεις ότι μπορείς να μαντέψεις την ιστορία που κρύβει ι κάθε άνθρωπος μέσα του;

«…δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να ελπίζω
θα χάσω είχα πει μα κερδίζω»

Της Χάρης για όλα
και για το από εδώ και πέρα.
Της Άρτεμις, του Γιώργου και της Αναστασίας,
για όλες τις αγκαλιές.

-Να σου πω. Θυμάσαι κάποια πραγματικά ευτυχισμένη στιγμή μας;
Μην απαντάς, ρητορική ήταν…
«Ψάχνω, ρε γαμώτο, μια ζωή ψάχνω, μια εικόνα. Μια εικόνα να μας θυμηθώ και τους πέντε πραγματικά ευτυχισμένους. Όλες οι στιγμές, όμως, μου καταλήγουν σε κλάσματα. Ευτυχία των 3/5, των 2/5, του 1/5… Αυτό δεν ήταν οικογένεια».
-Τις προάλλες παραλίγο να ξεγελάσω και τον ίδιο μου τον εαυτό. Ξέρεις πώς είναι μερικές αναμνήσεις που μετά από χρόνια γίνονται αυτό που θέλεις να θυμάσαι και όχι αυτό που θυμάσαι. Νομίζω, πάντως, πως θυμήθηκα μια στιγμή. Εκείνη την ώρα που σας ανακοίνωσα πως πέρασα στο Πολυτεχνείο. Νομίζω πως εκείνα τα μετρημένα στα δάχτυλα δευτερόλεπτα είδα στα μάτια όλων σας μια φευγαλέα υποψία χαράς, δεν μιλάμε βέβαια για πραγματική ευτυχία.
Σελ.31

-Να σου πω την αλήθεια, ο μόνος λόγος που αποφάσισα να κάνουμε παρέα αυτή τη διαδρομή, είναι γιατί το χρώσταγα στα φορτωμένα παράπονά μου. Κάποια στιγμή έπρεπε να σ’ τα ξεφορτώσω. Εσύ τώρα χαμογελάς που ο γιόκας σου υποχώρησε και πάλι, που σου κάνει όλα τα χατίρια. Σου εύχομαι και σου φυλάω όμως τρεις ώρες διαδρομή και κόλαση. Κυρίως κόλαση.
Σελ.33

Σημαιοφόρος για σένα έγινα, για να ‘χεις να περηφανεύεσαι στα καφενεία. Ε, στο καφενείο ήσουν και την ώρα της παρέλασης, ποτέ δεν σε καμάρωσα να με καμαρώνεις.
Απουσίες, μια ζωή απουσίες, έμενες πάντα στην ίδια τάξη και δεν σ’ το έλεγε κανένας.
Ορκωμοσία; Απουσία.
Γάμος; Απουσία.
Στην κηδεία της Ελένης; Απουσία.
Γεννήθηκαν οι εγγονές σου; Απουσία.
Αλήθεια, κάθε πότε θυμόσουν να περάσεις από τις ζωές μας; Και ποιος μαλάκας σού άνοιγε την πόρτα;
Σελ.33-34

-Πατέρα, θα κάνουμε στάση για καφέ. Εγώ θα πιω έναν της εξομολόγησης και εσύ έναν της παρηγοριάς, έναν τελευταίο καφέ παρέα. Πατέρας και γιος.
Σελ.37

Και αυτό το τραγούδι πια, από το πρωί μού έχει κολλήσει.
«Γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια».
Γιατί, υπάρχουν κι άλλα που δεν γίνονται δηλαδή;
«Φτάσαμε! Περίμενε να σε κατεβάσω».
Πώς καταντάει ο άνθρωπος; Το φανταζόταν ο γέρος ότι θα χώραγε σ’ ένα κουτί;
«Χαίρετε, Πάτερ, έφερα τον πατέρα ή μάλλον ό,τι απέμεινε απ’ αυτόν.
ΣΕλ.41

Μήπως είδε κανείς το κορίτσι μου; Βλέπει κανείς σας το κορίτσι μου εκεί πάνω, εκεί κάτω, δεν έχει και τόση σημασία. Μήπως βλέπεις εσύ το κορίτσι μου; Είχες κι εσύ την ηλικία της. Πού πηγαίνετε και μας αφήνετε πίσω να σας κλαίμε; Δεν είναι μέρα για τους ζωντανούς η σημερινή. Σαν σήμερα έφυγε το κορίτσι μου. Χρόνια τώρα. Έπαψα να τα μετράω. Το κορίτσι μου. Μόνο αυτό με καταλάβαινε και με περίμενε, να μου πει πως ξέρει τα πάντα. Με περίμενε, δεν του έβγαινε η ψυχή. Την έχασα λίγες μέρες αφότου γέννησε την εγγόνα μου. Οι γιατροί της το είχαν μηνύσει. Ένα παιδί κυνηγούσε σε όλη της τη ζωή και της ήρθαν όλα ανάποδα.
Σελ.63

Δεν έδωσε καμιά χαρά στη μάνα της. Όλα τα κορίτσια του χωριού έμεναν σπίτι, μάθαιναν τις δουλειές του σπιτιού. Η δική μας ήθελε να μάθει γράμματα. Πήγε σχολείο για να μην αλαφρώσει τη μάνα της. Δύο τέτοιες γυναίκες δεν χωρούν σε ένα σπίτι. Γιατί η Ελένη μου δεν ήταν ποτέ κοριτσάκι, γεννήθηκε κατευθείαν γυναίκα. Έτοιμη να γίνει μάνα και να δώσει όση στοργή δεν πήρε ποτέ της.
Σελ.64-65

Πού κρύβει τόσο μίσος ένας γονιός;
Σελ.65

-Εμένα δεν μ’ αγάπησε κανένας.
Κανένας, μ’ ακούς;
Κοίτα με, όταν σου μιλάω.

-Τι ζητάς πάλι; Η ζωή έφυγε. Διορθώσεις δεν γίνονται. Τι κοιτάς τώρα να τη μαντάρεις; Τι είναι η ζωή, Μαριώ μου; Άντε, έτσι μου ‘ρθε τώρα. Γυρνάω πίσω και τα επιδιορθώνω όλα. Δεν έχει στρίφωμα. Τσίμα-τσίμα το έχουν το ύφασμα. Τσιγκούνηδες!
Σελ.75

-Φτάνεις ως εδώ και σου έχει μείνει μια ανάσα και πρέπει να ξέρεις τι θα την κάνεις. Κι εγώ ξέρω. Αλλά κι αυτό δεν μου φτάνει. Θέλω να δω το παιδί μου. Θέλω να δω το παιδί μου να μεγαλώνει. Θέλω να είμαι εκεί. Να το δω να περπατάει, να μιλάει, να λέει μαμά. Ποιαν θα πει μαμά; Να το δω να παίζει, να πηγαίνει σχολείο, να μεγαλώνει, να ομορφαίνει, να χαίρεται. Θέλω μια ζωή για το παιδί μου άλλη. Όχι σαν τη δική μου.
Σελ.91

-Ο Δημήτρης μου. Είναι εδώ ο Δημήτρης μου κι έρχεται κι ο πατέρας. Και του ‘χω φυλαγμένη την τελευταία μου ανάσα και το μυστικό μου. Ήθελα να είμαι εδώ στα γεράματά του. Να τον φροντίζω. Να μη μείνει μόνος του. Ποιος θα τον προσέξει; Κανένας άλλος δεν ξέρει την αλήθεια. Κι ο πατέρας μου θα πεθάνει μόνος του. Και τα παιδιά του θα τον μισούν. Και δεν θα μάθουν ποτέ τι έγινε. Θέλω να ζήσω. Θέλω να μείνω εδώ. Θέλω να κρατάω το χέρι του παιδιού μου και να βγαίνουμε βόλτα. Θέλω να κάθομαι στο κρεβάτι και να βλέπω τον Γιώργο μου να κοιμάται. Θέλω λίγη θάλασσα. Και έχω και μια τελευταία επιθυμία. Όλοι οι ετοιμοθάνατοι δεν δικαιούνται μια τελευταία επιθυμία; Θέλω να ζήσω…
Σελ.92

Θεέ μου, πόσα άχρηστα πράγματα κρατάει ένας γεροξεκούτης στα συρτάρια του; Τα κρατάω για να θυμάμαι. Δεν θυμάμαι τι πρέπει να θυμηθώ όμως. Συγύρισμα θέλει εδώ μέσα. Πέταμα. Να πετάξω μερικές θύμησες, να συγυρίσω άλλες.
Σελ. 98

***
Φωτογραφίες απ' την Βιβλιοπαρουσίαση του MAYBE θα δείτε στο blog της Ελένης Γκίκα, εδώ!

Κυκλοφόρησε η βίγλα-πλώρη





Κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος της αδελφοποίησης ΒΙΓΛΑΣ-ΠΛΩΡΗΣ. Ήταν δύο περιοδικά του Συλλόγου Ερασιτεχνών Αλιέων Γατζέας "Ο Τίμιος Σταυρός" και έγιναν ένα.
Ότι καλύτερο για τους αναγνώστες του!
Υπεύθυνος και επιμελητής της έκδοσης είναι ο συγγραφέας Κώστας Λιάπης.
Συνεργασίες - επιστολές- προαιρετικές συνδρομές στον
Κώστα Λιάπη
Κάτω Γατζέα Βόλου / Τ.Κ. 37300
τηλ. 24230/22576

Όλα τα κείμενα και τα ποιήματα είναι υπέροχα, αλλά εγώ... διάλεξα:
Η αγάπη της μάνας της Βικτώριας Σκαρλάτου.

Τρίτη 1 Ιουλίου 2008

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ



















ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ


ΕΝ ΑΤΑΞΙΑΙΣ, ΕΥΤΑΚΤΟΙ ΟΝΤΕΣ

Είθισται όταν βγαίνει ένα βιβλίο να γίνεται μια γιορτή.
Αυτή τη φορά όμως έχουμε πολλά να γιορτάσουμε:
Κατ’ αρχάς, δύο βιβλία:
«Υγρός Χρόνος» της Ελένης Γκίκα (alef)
«maybe» του Χρήστου Παπαμιχάλη (moha)
Ε, μετά και το βασικότερο, το Καλοκαίρι.

Οι εκδόσεις Άγκυρα και οι δύο «ατάκτως εύτακτοι» συγγραφείς, σας καλούν στο «πάρτι των φίλων», την Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008, 8.30 το βράδυ, στον Πολιτιστικό Πολυχώρο Άγκυρα (Σόλωνος 124 και Εμμ. Μπενάκη), τηλ. 210 3837667, 210 3837540 για να γιορτάσουμε το ότι κάποια στιγμή συναντηθήκαμε,για να συναντηθούμε ξανά, όλοι μαζί.

Μιλούν: οι εκδότριες Αναστασία και Άννα Παπαδημητρίου.
Ο blogger Νuwada (Γιάννης Γιαννούδης) με αφορμή την κοινή θεματολογία των βιβλίων, θα συντονίσει συζήτηση με θέμα«γιατί τα ροζ παιδικά μας χρόνια να είναι σπαρμένα μ’ αγκάθια;»(ακριβώς όπως και ο δρόμος για την Κόλαση είναι σπαρμένοςμε τις καλύτερες των προθέσεων).

Η Ντανιέλα Κράλλη θα διαβάσει αποσπάσματα από τα δύο βιβλία.

Και οι φίλοι μας, Νίκος Ζούδιαρης, Απόστολος Ρίζος,Γιάννης Χαρούλης, Νατάσσα Μποφίλιου και Θέμης Καραμουρατίδης θα τραγουδήσουν τις ιστορίες τους που έγιναν ιστορίες μας.

********
Για το βιβλίο του μόχα που ακόμα δεν έχω διαβάσει, θα μάθετε και θα ακούσετε από εδώ!

Κάτι μου θυμίζει...


ΝΕΟΣ ΤΥΠΟΣ και Μαίρη Τσακνάκη

Αντρέας Σιώκος και Γιάννης Τσίγκρας


ΘΕΣΣΑΛΙΑ, Γιάννης Τσίγκρας και Αντρέας Σιώκος, "Μας μιλούσαν τότε οι Θεοί και οι Άγιοι".

Ο Γ. Δροσίνης χορεύει στην Ζαγορά!


ΘΕΣΣΑΛΙΑ, Γιώργος Θωμάς κι ο Γ. Δροσίνης χορεύει σε πανηγύρι της Ζαγοράς!

Το πορτρέτο του Βολιώτη Θωμάς Στραβέλης

ΝΕΟΣ ΤΥΠΟΣ

Θα είμαστε...


Ταχυδρόμος

Η ώρα η ΚΑΛΗ, παιδιά!





Η Μιμή Ντενίση μας παίρνει το καλύτερο παιδί του Βόλου!
Χαλάλι της, όμως!
Με το Καλό, παιδιά!
ΕΣΠΡΕΣΣΟ
Ο γάμος τον Σεπτέμβρη! (Πάρ'τε και την είδηση! )