Το κυκλάμινο πάει στα βουνά...
Η Κατερίνα ξέρει που θα βρει φίλους και γνωστούς, όπως ξέρετε κι εσείς που θα βρείτε εκείνη. Βουνό με βουνό δεν σμίγει!
Σας ευχαριστώ όλους σας! ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ! ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

Κλοπή δεύτερη


Πήγα σήμερα, ο Φαίδωνας έπινε τσίπουρα με τον Τάσο Λειβαδίτη!
Έ, να μην πάρω τουλάχιστον το ποίημα;


ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

Απόσπασμα

Θυμάσαι κείνη τη νύχτα που κοιτάζαμε ώρες τον ουρανό
Σ’ ένοιωθα μεσ’ τα χέρια μου να τρέμεις.
«Αστέρια μου, είπα, κάντε την αγάπη μας λαμπερή
κάντε την αγάπη μας χαρούμενη.
Αστέρια μου καλά μου αστέρια,
κάντε εγώ κι εκείνη να πεθάνουμε μαζί»
Κ’ έτσι αυτήν τη νύχτα
είχαμε στη μέση των άστρων για πάντοτε παντρευτεί.
Ά, θάθελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου,
της μητέρας σου τα γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες
περνώντας με το φόρεμά σου
να κρύψω σα φυλαχτό στο κόρφο μου ένα μικρό
κομμάτι απ’ το σεντόνι που κοιμήθηκες.
Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω
στον άντρα που σ’ έχει δει γυμνή πριν από μένα
να του χαμογελάσω,
που του δόθηκε
μια τόσο ατέλειωτη ευτυχία.
Γιατί εγώ αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ
απ’ τον έρωταεγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα,
τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου έζησα όλη τη ζωή.
Ήξερες να δίνεσαι αγάπη μου.
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.
Καθώς γδυνόσουν θρόιζαντα φύλλα ενός δάσους μακρινού
Ο ουρανός ξαστέρωνε μονομιάς καθώς γδυνόσουνα.
Σα μια αγκαλιά άσπρα λουλούδιατα εσώρουχά σου πάνω στην καρέκλα.
Κι ύστερα τίποτ’ άλλο παρά η αγάπη μας
τίποτ’ άλλο παρά εγώ και συ
κι ούτε χτες ούτε αύριο
τίποτ’ άλλο παρά μόνο τώρα..….
Σε σκέπαζα ύστερα με το σεντόνι.
Το παιδί μας θάθελα να σου μοιάζει έλεγα.
Όχι, έκανες εσύ.
Το παιδί μας θάθελα να μοιάζει εσένα.
Τότε σπάσαν την πόρτα μας.
Έπρεπε να χαριστούμε, Μαρία, να χωριστούμε
για να μη ξαναχωρίζουν πια οι άνθρωποι.
Ακούμπησα το χέρι μου στην κοιλιά σου
Ν’ αποχαιρετήσω το παιδί μας.
Αντίο. Αντίο.
Το παιδί μας Μαρία, θα πρέπει να μοιάζει
μ’ όλους τους ανθρώπους
που δικαιώνουν τη ζωή.