Πριν 39 μέρες έψαχνα απεγνωσμένα τον Ήλιο...Έξω, γύρω μου, μέσα μου, παντού βροχή...
Και να που χθες μια φίλη μακρινή μου έστειλε ταχυδρομικώς σποράκια ΗΛΙΟΥ! (και όχι μόνο!)
Θα τα φυτέψω Γιώτα μου, παντού! Στον κήπο μου, στην γλάστρα, στην καρδιά μου και θα φυτρώσουν! Είμαι σίγουρη! Σ' ευχαριστώ!
*****
Αυτό κι αν ήταν δώρο, κι αν ήταν χαρά!
Παπά, την καμπάνα! Άργησες!
*****
Πάρε κάτι κι απ' τα "τρυφερά"...
.....Εμείς το πάθαμε παππού! Ποιος άλλος; Άλλοι, άλλα έπαθαν. Έτσι πάει η ζωή. Σήμερα κλαίω εγώ, αύριο κλαις εσύ. Σήμερα «έχει βρέχει», που λέει κι ο Απτούλ, αύριο έχει ήλιο.
Μια παραγγελιά παρακαλώ!
Μπορώ να έχω λίγο ήλιο γι' απόψε;
Λυπόσαστε; Δεν σερβίρετε ήλιο τη νύχτα;
Κι εγώ λυπάμαι. Δεν θα ξαναέρθω στο μαγαζί σας. Ήλιο σας ζήτησα και όχι πατσά! Αυτός ξέρω ότι σας τελείωσε.
Ήλιο...
Λίγο… κι ας ήταν μια μερίδα.
........................
......................................
.....Αχ μωρέ παππού, σου έχω μια παραγγελιά.
Θα μου ξαναπείς πάλι εκείνο το τραγούδι, να τους ξυπνήσουμε όλους εδώ μέσα πάλι;
Ναι, μωρέ, το γνωστό, το «να’ σαν τα νιάτα δυο φορές, τα γηρατειά καμία».
Τι είπατε; Ούτε εδώ έχει ήλιο;
Μα τέλος πάντων, που σερβίρεται ήλιος στις 4: 54 το πρωί εδώ στην πόλη σας;
Πουθενά; Νηστικοί θα φύγουμε;
(Έτσι λένε οι επισκέπτες που έρχονται το Πάσχα στον Βόλο. Δεν βρίσκουν ένα μαγαζί να φάνε έστω και φασολάδα. Όλα κλειστά. Έτσι έρχονται στο περίπτερο και αγοράζουνε μπισκότα.
Ε, πως θα ζήσουμε κι εμείς; Κλέφτες θα γίνουμε; )
....Το σκέφτηκα, παππού. Αύριο το πρωί θα κλέψω λίγο ήλιο απ’ αυτόν που θα βγει και θα τον έχω στο περίπτερο. Θα τον έχω κρυμένον εκεί και θα τον χαρίζω εγώ σε όποιον μου τον ζητάει. Δεν θα τον δίνω σε όλους. Μόνο σε όσους τον έχουν ανάγκη.
Μη μου τελειώσει...
Έχουμε και χειμώνα...
Λες να βρέχει αύριο παππού και να μη βγει ο ήλιος;
