Το κυκλάμινο πάει στα βουνά...
Η Κατερίνα ξέρει που θα βρει φίλους και γνωστούς, όπως ξέρετε κι εσείς που θα βρείτε εκείνη. Βουνό με βουνό δεν σμίγει!
Σας ευχαριστώ όλους σας! ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ! ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2021

2021

  2021 και η google μας ενημέρωσε πως θα διαγραφούν λογαριασμοί που είναι ανενεργοί, πάνω από δυο χρόνια.

Τρέχα γύρευε, τώρα.

15 χρόνια δουλειάς, (ήμαν νια και γέρασα) με κόπους και πόνους, δεν τα διαγράφεις, έτσι, απλά, κυρία google.

Ζωή απ' τη ζωή μας, σου χαρίσαμε... και δεν έχασες!

Κι ότι μας χάρισες, έτσι απλά: "θα το διαγράψεις".

Σαν να μην υπήρξαμε...

Υπήρξαμε όμως και θες δε θες, κάποιοι θα μας θυμούνται και χωρίς τα ενθύμια.

Έδωσες και προθεσμία: 21/1/21 !

Ότι μπορώ, κι ότι προλάβω, σε καιρό που τρέχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα, για όλον τον κόσμο.

Έτσι, για να μην πω, πως δεν προσπάθησα, αφού είμαι ακόμα ζωντανή.

Νιώθω πως μου χρωστάς, δεν σου χρωστάω...

Πάνω από 150 blog, εργατοώρες... βάλε και 24ωρα ολόκληρα (συχνάκις)

περαστικό κυκλάμινο του βουνού, εκ Πηλίου ορμώμενο...

Θες δε θες, θα με θυμάσαι.


Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2020

Εδώ 2020!

...Αλλά είμαι... "συντάκτρια"!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, ΚΟΣΜΕ, γνωστέ και άγνωστε!
Με μάσκα ή χωρίς, ΥΓΕΙΑ να έχουμε, και λοιπά πολλά που να μας ενώνουν, κι όχι να μας χωρίζουν!
Όλους μας χωράει τούτη η ΓΗ, όσο κι ο ιντερνετικός αέρας, κι ας λένε το αντίθετο!
Είναι ψέμα.

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Η αδελφότητα των στεναγμών - Νίκος Ντακάκης


Η αδελφότητα των στεναγμών

Νίκος Ντακάκης


Α Α ΛΙΒΑΝΗΣ

Η Κατερίνα δεν ήταν καμιά γριά για να την κλείσουν στο Γηροκομείο. Ήταν όμως αλκοολική. Την είχε φέρει εδώ, στα μέσα του ’66, ο γιος της, σε άθλια κατάσταση. Όπου και να την είχε πάει, όσες προσπάθειες και να είχε κάνει, δεν μπόρεσε να τη θεραπεύσει. Κάποιος του μίλησε για τον οίκο ευγηρίας. Δεν είχε σημασία που δεν ήταν γριά. Ο Ιάσων Ηλιάδης ήταν πολύ καλός γιατρός. Από τους καλύτερους γιατρούς και πολύ καλός άνθρωπος. Έτσι τον είχαν πληροφορήσει. Και, εν πάση περιπτώσει, δεν είχε και πολλές επιλογές. Την πήρε λοιπόν και πήγε και τον συνάντησε. Με την πρώτη ματιά ο γιατρός δεν μάσησε τα λόγια του. «Ακούστε, κύριε…»

«Δημητράκης. Νικόλαος Δημητράκης».

«Ακούστε, κύριε Δημητράκη. Η μητέρα σας είναι πολύ άρρωστη», του είπε. «Το αλκοόλ έχει κλονίσει σοβαρά την υγεία της. Πολύ φοβάμαι πως δεν μπορώ να κάνω και πολλά πράγματα, ειδικά αν δεν συνεργαστεί και η ίδια. Πρέπει να κόψει αμέσως το ποτό, να προσπαθήσει να βοηθήσει η ίδια πρώτα την εαυτή της και μετά εμάς. Διαφορετικά, λυπάμαι που σας το λέω, αλλά είναι καταδικασμένη».

«Γιατρέ μου, τι να σας πω εγώ; Εσείς είστε ο ειδικός. Κάνετε ό,τι νομίζετε. Αντιμετωπίστέ την σαν ασθενή, κρατήστε την σαν τρόφιμο, εσείς ξέρετε, εγώ τι άλλο να πω;»

Μ’ αυτόν τον τρόπο και με συνοπτικές διαδικασίες έγινε η εισαγωγή της Κατερίνας. Στην αρχή την έβαλαν σε περιορισμό. Ο Ιάσων Ηλιάδης έδωσε αυστηρές εντολές να εξαφανιστεί κάθε είδος αλκοολούχου ποτού από το Ίδρυμα. Αυτή ήταν η μέθοδος που ακολουθούσε ο ίδιος. Το αυστηρό δηλαδή γερμανικό σύστημα. Για να αποθεραπευτεί ένας αλκοολικός έπρεπε πριν από οτιδήποτε άλλο να κόψει το ποτό με το μαχαίρι.

Η Κατερίνα όμως αντέδρασε. Έκανε σαν τρελή. Έκλαιγε, χτυπιόταν, την έπιαναν κρίσεις, γινόταν επιθετική στις νοσοκόμες. Μετά έπεφτε σε βαθιά μελαγχολία και στο τέλος την έπιασε αυτοκαταστροφική μανία. Ένα βράδυ, τα κατάφερε και κατάπιε μια χούφτα διάφορα χάπια που μπόρεσε και μάζεψε από άλλους ηλικιωμένους κι έπεσε σε κώμα. Μια άλλη φορά, μόλις που την πρόλαβαν να μην πνιγεί. Είχε κάνει θηλιά με ένα σεντόνι, είχε δέσει την άλλη άκρη στο σίδερο του παραθυριού και προσπάθησε να κρεμαστεί. Τυχαία είχε μπει στο δωμάτιό της η Ερασμία, νεαρή τότε νοσοκόμα, και τη γλίτωσε.

Τρομοκρατήθηκε μόλις τα πληροφορήθηκε ο Ιάσων Ηλιάδης. Τη συμπονούσε βέβαια, την έβλεπε σαν ένα άτομο που χρειάζεται βοήθεια, αλλά φοβήθηκε στ’ αλήθεια μην αυτοκτονήσει. Ένα τέτοιο συμβάν στο φημισμένο ίδρυμα που διατηρούσε θα δημιουργούσε σίγουρα μεγάλο σκάνδαλο. Φοβήθηκε τον αντίκτυπο, τόσο στη λειτουργία του ιδρύματος όσο και στην προσωπική του φήμη κι αποφάσισε να τη διώξει.

Ειδοποίησε επειγόντως τον γιο της και «λυπάμαι πολύ», του είπε. «Δεν μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα. Εδώ έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια περίπτωση βαρύτατου αλκοολισμού, σε ένα άτομο που δεν είναι διατεθειμένο να συνεργαστεί. Θα έλεγα ότι η περίπτωση της μητέρας σας άπτεται ψυχικής νόσου. Ίσως, σ’ ένα θεραπευτήριο ψυχικών νοσημάτων, να έχουν καλύτερα αποτελέσματα. Και πάλι λυπάμαι, αλλά θα πρέπει να την πάρετε αμέσως».

Τα χρειάστηκε αυτός που είδε να εξανεμίζονται κι οι τελευταίες του ελπίδες.

«Γιατρέ μου, σε παρακαλώ», άρχισε τα καλοπιάσματα. «Η μητέρα μου δεν είναι τρελή. Εσείς το ξέρετε καλύτερα από μένα. Αν την πάω σε τρελάδικο, τότε σίγουρα θα τρελαθεί. Κρατήστε την εδώ, βρείτε κάποια λύση. Εγώ αυτό που μπορώ να κάνω, είναι να σας δώσω μια εξουσιοδότηση για να εισπράττετε τη σύνταξή της και να σας δίνω επιπλέον και είκοσι χιλιάδες δραχμές το μήνα».

Τα χρήματα ήταν αρκετά δυνατό κίνητρο κι έτσι ο γιατρός συνέχισε τη συζήτηση.

«Μήπως ξέρετε την αιτία του αλκοολισμού της; Η μητέρα σας ξέρετε, δεν είναι τυπικό δείγμα αλκοολικού. Μάλλον βοήθεια ψάχνει στο ποτό. Κάτι την έχει συνταράξει, κάτι που την απασχολεί και την κάνει ν’ αντιδρά μ’ αυτόν τον τρόπο. Θα σας παρακαλούσα να μου αποκαλύψετε ό,τι γνωρίζετε πάνω σ’ αυτό το θέμα».

«Γιατρέ μου, ειλικρινά δεν ξέρω. Σίγουρα μετά το ’50, τότε που εγώ ήμουνα παιδί περίπου δώδεκα χρονών, άρχισε να πίνει και να μεθά. Πιο αραιά στην αρχή, συχνότερα μετά, μέχρι που φτάσαμε σ’ αυτή την κατάσταση».

«Μου κάνει εντύπωση που δεν ανοίγεται και δεν μιλά. Έχει αφεθεί εντελώς στο ποτό κι έχει κλειστεί στον εαυτό της. Όταν είναι ήρεμη, χαμογελά και μιλά με τους ηλικιωμένους και το προσωπικό. Συζητά για διάφορα θέματα, ποτέ όμως για τον εαυτό της. Τότε που έπεσε σε κώμα, συζήτησα το θέμα με όλους τους τροφίμους και το προσωπικό. Τους εξήγησα τη σοβαρότητα της κατάστασής της και το πόσο σημαντικό είναι να μάθουμε τι της συμβαίνει. Τους παρακάλεσα όλους να είναι ιδιαίτερα φιλικοί και ευγενικοί απέναντί της. Να προσπαθούν να ανοίγουν συζητήσεις μαζί της και να μου μεταφέρουν όλα όσα λέγονται. Δυστυχώς, δεν προέκυψε τίποτα. Α, για να σας ρωτήσω και κάτι άλλο. Μήπως ξέρετε ποιος είναι ο Αντώνης και ποια η Αμαλία;»

Ο Νίκος έμεινε για λίγο σκεφτικός.

«Όχι, γιατρέ, σίγουρα όχι. Δεν είχαμε στην οικογένειά μας ποτέ, κανέναν Αντώνη. Όσο για Αμαλία, ναι. Αμαλία έλεγαν τη μητέρα της, τη γιαγιά μου. Αυτή όμως έχει πεθάνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Αλλά γιατί με ρωτάτε αυτά τα ονόματα;»

«Ίσως εκεί να βρίσκεται το κλειδί της υπόθεσής μας. Όταν είναι σε κατάσταση ευθυμίας καλεί κάποιον Αντώνη. Συνομιλεί μαζί του, τον αγαπά, τον νοσταλγεί, τον μαλώνει. Αντίθετα, όταν είναι σε κρίση μελαγχολίας, κλαίει και ζητά κάποιαν Αμαλία. Τη νταντεύει σαν να είναι μωρό, της τραγουδά και μετά της κάνει παράπονα που δεν έρχεται να τη δει».

«Την αδελφή μου, πάντως, τη λένε Αντιγόνη. Ίσως να μπερδεύει τα ονόματα. Στο τέλος του μήνα θα τη στείλω να την επισκεφτεί».

«Κάντε το. Ίσως αυτό μας βοηθήσει. Εντάξει, θα την κρατήσω προσωρινά. Θα αναγκαστώ βέβαια να τροποποιήσω την αγωγή και να της δίνω λίγο ποτό για να την κρατήσουμε σε κάποια ισορροπία. Διαφορετικά, πολύ φοβάμαι ότι θα έχουμε πρόβλημα».

«Ευχαριστώ πολύ, γιατρέ».

Από τότε ο Ιάσων Ηλιάδης έδωσε εντολή να της δίνουν δυο ποτήρια κρασί τη μέρα. Ένα σε κάθε γεύμα. Έτσι ηρέμησε η Κατερίνα. Δεν ηρέμησε βέβαια με τα δυο ποτηράκια το κρασί, αλλά με το ποτό γενικότερα. Τώρα της ήταν πιο εύκολο να βρει ποτό, αφού χαλάρωσαν τα μέτρα ασφαλείας. Έπινε πια ό,τι έβρισκε κι όσο έβρισκε. Ξαναγύρισε το γέλιο στα χείλη της και το τραγούδι στο στόμα της. Όμως αυτό δεν έμεινε χωρίς επιπτώσεις. Το ’75, έπαθε ένα μικρό εγκεφαλικό. Ήταν όμως νέα, μόλις πενήντα πέντε χρονών, ιδιαίτερα δυνατός οργανισμός κι έτσι το ξεπέρασε εύκολα. Μόνο που από κει κι έπειτα, σπάνια μπορούσε να συζητήσει κανείς λογικά μαζί της.

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Τρίτη 12 Μαΐου 2009

2006-2009



Αναδρομή στο παρελθόν

3, 1003 κύκλοι κλείνουν...

4; Θα δείξει!

Υγ. Οι φωτογραφίες είναι επιλεγμένες απ' τα 80 περίπου blog του κυκλάμινου βουνού.
Δείτε ΠΥΞΙΔΑ





(Πρώτη ανάρτηση 9/5/2009)

Ναι, εγώ αυτή είμαι. Εσύ ποια είσαι;

Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

Κυριακή 10 Μαΐου 2009

Η Στέλλα η Σμυρνιά, τι απέγινε;



Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο.
Η Λένα μου, πέρα απ' τις ευχές της για την γιορτή της μητέρας, μου είπε πως συνάντησε την Στέλλα την Σμυρνιά, πριν λίγες ώρες και συγκινήθηκε πολύ...
Κι εγώ.
"Πουλούσε βότανα... στο Μοναστηράκι".
Η Λένα μου πήρε λεβάντα, κι εκείνη κλαίγοντας, της είπε την ιστορία της και την φτώχεια της...
Της τραγούδησε, τις έδειξε φωτογραφίες της δόξας της, τις έδωσε ευχές...
Πόσο πολύ ντρέπομαι... που δεν μπορώ να βοηθήσω εγώ, έστω σαν κυκλάμινο!
Πόσο πολύ λυπάμαι για τα χάλια μας...
"Ν' αναρωτιέσαι αν κανείς, να ζήσει ή να μη ζήσει..."
"Γιορτή της μητέρας..." λέει κι εκείνη τραγούδησε την ΜΑΝΑ και κάποτε την είχαν κάνει εξώφυλλα...
"Πουλάει βότανα και κανένας δεν παίρνει...μαμά!"
Της Ανθρωπιάς έχεις, Στέλλα μου;
"Φορτωμένη...Μια γριούλα... μανούλα μου..."
....
Παύση.
Έργα.
Πόσο ακόμα;
(Πρώτη 12:06)

Σάββατο 9 Μαΐου 2009

Ευχαριστώ δημόσια την Δημόσια Ιστορική Βιβλιοθήκη Ζαγοράς!




Ευχαριστώ δημόσια την
Δημόσια Ιστορική Βιβλιοθήκη Ζαγοράς,
για την μεγάλη τιμή να με συμπεριελάβει στους Ζαγοριανούς συγγραφείς!
Μεγάλη η Τιμή...
και η συγκίνηση...
για την συγκυρία...
Η γιορτή της μητέρας, αύριο!

Σταματίου - Παπαθεοδώρου Κατερίνα

Η Κατερίνα Σταματίου ή Δεσπότη, Παπαθεοδώρου, γεννήθηκε στη Ζαγορά τον Αύγουστο του 1960.
Τελειώνοντας το Λύκειο πήγε στον Βόλο. Εκεί βρήκε δουλειά, παντρεύτηκε και ζεί ως σήμερα.
Έγραφε από παιδί σε μορφή ημερολογίου. Το κρατούσε όμως μυστικό, γιατί το θεωρούσε ελάττωμα.
Η Φυγή της αγαπημένης της μητέρας τον Δεκέμβριο του 1991 την πρόδωσε και έτσι εκδόθηκε με δικά της έξοδα, εφόσον οι εκδοτικοί οίκοι την απέρριψαν, το πρώτο βιβλίο "Γράμμα στη μάννα με 2Ν" τον Οκτώβρη του 1998.

Μετά ακολούθησαν:

  • Η δεύτερη έκδοση με υπότιτλο "Η Αλήθεια πονά"
  • Η αληθινή παιδική ιστορία "Ιστορία που την έγραψαν παιδιά"
  • Το λεύκωμα στιγμών "Στιγμές ζωής - Στιγμές ψυχής"
  • Η τρίτη έκδοση "Γράμμα στη μάννα ... με δύο ν", με έξοδα των εκδόσεων ΚΑΛΥΔΩΝ, του Λευτέρη Καπώνη, αλλά κι εκεί ατύχησε, γιατί ο εκδοτικός οίκος έκλεισε.

Η Κατερίνα είναι της άποψης πως τα βιβλία πρέπει να χαρίζονται και αν και γράφει πολύ, εκδίδει όταν έχει κάτι να πει και θέλει να "μείνει".
Όνειρό της είναι να γυρίσει στο αγαπημένο της χωριό, να χορτάσει πατρίδα και φύση και να γράφει, "για να γράφει" και όχι μόνο από ανάγκη.




Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

Τι "τραγούδι" να σας πω;







Μεγάλωσα πολύ, ώσπου να καταλάβω, ότι στη ζωή δεν γίνεται τίποτα τυχαία.
Την κυρία Ελένη Γούλα, την νηπιαγωγό, την γνώρισα το 1998-89, όταν η Λένα μου πήγαινε νήπια. Ήταν μια πολύ γλυκιά και χαμογελαστή κοπέλα. Μετά χαθήκαμε. Άλλαξα εγώ γειτονιά, εκείνη μετατέθηκε, παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια.
Την ξανασυνάντησα τελευταίως, μέσω μια κοινής μας φίλης. Έμαθε για το βιβλίο μου «Γράμμα στη μάννα… με δύο ν», διάβασε αποσπάσματα απ’ το βιβλίο της κοινής μας φίλης και "συγκινήθηκε πολύ", όπως μου είπε πριν λίγες μέρες που ξανασυναντηθήκαμε πάλι τυχαία. Μου είπε ότι θα ήθελε να πάω μια μέρα στο σχολείο της, «σαν συγγραφέας» να μιλήσω με τα παιδάκια και να τους πω κάποια πράγματα με αφορμή την γιορτή της μητέρας.
Με συγκίνησε πολύ ο λόγος της…
Της είπα πως είναι «βαρύ» το θέμα και δεν κάνει για τα παιδάκια.
Τότε σκέφτηκα αλλιώς.
«Θα έρθω μια μέρα, όχι σαν συγγραφέας, αλλά να παίξω με τα παιδάκια και να τους χαρίσω δωράκια, στη μνήμη της πεθεράς μου που κλείνει ένα χρόνο απουσίας".
«Όχι!» επέμενε εκείνη! «Σαν συγγραφέας θα έρθεις, γιατί είσαι! Τα παιδιά είναι χορτασμένα από δωράκια. Να τους μιλήσεις θέλω. Αυτό θα τους μείνει!»
Τι να έκανα;Ποιος δεν θα πήγαινε;
Σαν συγγραφέας δεν ντύθηκα, γατάκι όμως μαζί τους, ντύθηκα. Πήρα τα σέα μου, τα μέα μου και πήγα. Το τρακ μου ήταν μέχρι να πέσουν όλα στην αγκαλιά μου και ν’ αρχίσουν να ψάχνουν τις σακούλες μου.Μετά γίναμε "φίλοι"!
Στην αρχή ήταν 30 παιδάκια. Το 3ο Νηπιαγωγείο Νέας Ιωνίας έχει δύο τμήματα. Το ολοήμερο και το κλασσικό. Τα παιδάκια είναι ηλικίας 4-5 ετών. Προνηπιάκια και νηπιάκια. Σχεδόν μισά – μισά, αγοράκια και κοριτσάκια. Πάλι σχεδόν μισά – μισά, Ελληνάκια και Αλβανάκια.
Τι να γράψω; Τι να περιγράψω;
Ήταν μια μέρα αλλιώτικη και αξέχαστη για μένα! Νομίζω και για τα παιδάκια! Μεγάλωσαν τα δικά μου και είχα ξεχάσει τελείως αυτή την ηλικία. Με γοήτευσαν με την εξυπνάδα τους, τα λόγια τους, την ζωηράδα τους, την ομορφιά τους, το λέγειν τους, τις γνώσεις τους, τις ερωτήσεις τους και τις απαντήσεις τους. Χάζεψα να τα κοιτάζω και να τα φωτογραφίζω.
Να είναι καλά όλα τα παιδάκια του κόσμου, γερά και ευτυχισμένα! Να τα δουν οι γονείς τους όπως επιθυμούν κι αυτοί κι εκείνα!
Θα μπορούσα να φύγω νωρίτερα από κει, αλλά δεν με βαστούσε η καρδιά.
Τέτοιες στιγμές δεν ξαναγυρίζουν…
Ήταν μια αξέχαστη και ανεπανάληπτη μέρα για μένα!
Πέρα απ' την συγκίνηση, την τιμή,τον δικό μου λόγο της επίσκεψης..., τα φιλιά και τις αγκαλίτσες των παιδιών, κ.λ.π.

...Αλλά, θα την πω και την αλήθεια μου:
Όταν το πρόγραμμα της δασκάλας τελείωσε, καθώς και τα δικά μου «παραμυθάκια», αληθινά και ψεύτικα,εκεί στο ελεύθερο παιχνίδι και στην χαλάρωση,φοβήθηκα!
Ναι,μα την αλήθεια, φοβήθηκα! Είδα την ζωντάνια αυτών των παιδιών και το πόσο εύκολα μπορούσαν να πέσουν, να χτυπήσουν και τρελάθηκα! Έμεινα περισσότερο για να βοηθήσω την δασκάλα να τα προσέχουμε μαζί!Δεν της το είπα, βέβαια, αλλά αυτά τα παιδάκια, παρόλο που ήταν 8 ώρες στο σχολείο, είχαν τόση ενέργεια πάνω τους!!!...
Θηριάκια στο κλουβί!
Θαύμασα την καθημερινή υπομονή της με τόσα παιδιά ζωηρά στο κεφάλι της και κυρίως την ευθύνη της! Μία δασκάλα για τόσα παιδιά; Θεέ μου!
Αν δεν δουλέψεις ένα επάγγελμα, δεν μπορείς να ξέρεις!
Α, πα,πα! Κι ήθελα να γίνω και νηπιαγωγός! (Στα νιάτα μου, ντε!)
Τέσσερις ώρες έμεινα εκεί, για δυο μέρες έπαιρνα παυσίπονα, γιατί πονούσε το κεφάλι μου!
Αυτά εν ολίγοις. Περισσότερα στα βιντεάκια, ίσως και στα σχόλια, άλλη στιγμή.

Υγ. Το πιο δυνατό τυχαίο ήταν, όταν είδα την φωτογραφία της Λένας μου! Η Ελένη μαζί με κάποιες άλλες φωτογραφίες, τις κουβαλάει μαζί της κάθε χρόνο σε όποιο σχολείο πάει! Δεν την θυμότανε ακριβώς ποια είναι, παρά μόνο ότι ήταν τα πρώτα της παιδιά...
Τα λέμε! Πήγε 4:31!