Λάλα λαλάαα

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ κι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ!
Τι να σε κάνουμε;
Μία σ' έχουμε!
Αφού σήμερα γιορτάζεις πραγματικά, πάρε λα, λαλα λα λά!

****************

Υστερόγραφο ξημερώματα Παρασκευής
27/2 ώρα 1:31


Ένα κερί για τον Γιάννη Παπαμανώλη – Στρατάκη

Θα το πω, γιατί συνέβη.
Το μεσημέρι βιαζόμουνα να φύγω.
Στο παρά πέντε θυμήθηκα ότι δεν είχα προετοιμάσει δώρο για την Φωτενή.
Δεν προλάβαινα να βγω να φωτογραφήσω ανθισμένα δένδρα, ετοιματζίδικα απ’ το γκουγκλ δεν ήθελα, πάνω στον πανικό μου, πώς μου έκανε «κλικ» στο μυαλό αυτό το τραγούδι!
Πάω γιουτιούμπ και το βρίσκω αμέσως!
Πατάω το κουμπάκι να δω αν ήταν αυτό που εγώ έψαχνα.
Ήταν αυτό και μια αγαπημένη παρέα τραγουδούσε τόσο γλυκά αυτό το τραγούδι, που αμέσως καλύφθηκα!
Ήταν ότι πιο ωραίο για δώρο στην Φωτεινή!
Παίρνω τον κωδικό, γράφω και τα « λάλα, λαλά μου» με χαρούμενη διάθεση και σιγοτραγουδώντας και «έτοιμο το δώρο!» σκέφτηκα. «Να μη με περιμένει, πότε θα σχολάσω το βράδυ! Κι αν τύχει κι αργήσω;»
Να μην τα πολυλογώ, μέχρι να τηλεφωνήσω ταξί, να φορέσω το μπουφάν μου, λέω από μέσα μου:
«Δεν τ’ ακούω ολόκληρο και μόλις είμαι έτοιμη, κλείνω και τον υπολογιστή!»
Αυτό και έκανα.
Μόλις μου λέει η τηλεφωνήτρια, «έρχεται το ταξί», τελειώνει και το χαρούμενο τραγούδι!
Πάω να κλείσω γρήγορα τον υπολογιστή και διαβάζω:


«Αφιέρωμα στην μνήμη του Γιάννη Παπαμανώλη – Στρατάκη,
Επιμέλεια Γ. Πιτροπογιανάκης, 6 Μαίου 1994»


Σοκαρίστηκα!
Πολλές οι σκέψεις: Τόσο χαρούμενοι άνθρωποι! Ποιος πέθανε; Κι εγώ τι χαρίζω στην Φωτεινή;
Σοκ σας λέω!
Το ταξί ήδη με περίμενε. Ήταν δίπλα στο σπίτι.
Δεν προλάβαινα να κάνω τίποτα και απ’ την άλλη και κάπου κόλλαγα…
Έτρεξα σαν τρελή στο ταξί. Με το μπουφάν στα χέρια, με τα κατσαρόλια απ’ το φαγητό για τα σκυλιά να τρέχουν τα ζουμιά και συγχρόνως να μιλάω στο τηλέφωνο με την Φωτεινή, ζητώντας της «ΣΥΓΓΝΩΜΗ!»
Μετά που ηρέμησα, της είπα πως για να γίνει αυτό, κάποιος λόγος υπήρχε και συμφωνήσαμε να μην το σβήσω το βράδυ. Ίσως η ψυχούλα του είχε ανάγκη από μνημόνευση, πέρα απ’ την οικογένειά του.
Εκείνη δεν είχε πρόβλημα.
«Ούτε που θα το δουν! Ποιος κάθεται να δει τραγούδια τώρα στα μπλογκ; Όλοι τρέχουμε…»

Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, Φωτεινή μου και ΣΥΓΓΝΩΜΗ!
Ποιος να το περίμενε ότι ένα τόσο χαρούμενο βιντεάκι θα κατέληγε με θλίψη;
Αλλά, έτσι είναι η ζωή! Σήμερα κλαίμε, αύριο γελάμε και πάει λέγοντας…
Η ζωή συνεχίζεται κι εμείς που μείναμε πίσω, πρέπει να μνημονεύουμε όλες τις ψυχές, γνωστές και άγνωστες!

ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ
ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΜΑΝΩΛΗ – ΣΤΡΑΤΑΚΗ
από το κυκλάμινο βουνού και όλη την παρέα του!


Υστερόγραφο του υστερογράφου
Ακόμα κι αν άλλαζα το δώρο της Φωτεινής, αυτό το βιντεάκι με την χαρούμενη παρέα και το πολύ τρυφερό αυτό τραγούδι, και την εξήγηση για το «λάθος» της βιασύνης μου, θα το έγραφα στην επόμενη ανάρτηση. Δεν υπήρχε περίπτωση να το αποσιωπήσω.
Παραμένει εδώ στην χαρά της, γιατί εκείνη το θέλησε!
Και γι’ αυτό Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΦΩΤΕΙΝΗ!