Τ’ αποφάσισα. Απόψε θα εξομολογηθώ.
Όχι στον παπά μου που χτυπάει πάντα πρόθυμα μόλις του πω την καμπάνα, αλλά σε σας.
Εδώ και καιρό με προβληματίζει η έννοια των βραβείων σε συγγραφείς.
Παλιότερα, γνωρίζοντας τον Κρητικό Νίκο Ντακάκη,
μέσω της Φωτεινής,
και τώρα τελευταία τα βραβεία της Γιώτας Στρατή.
Πριν λίγες ώρες έμαθα ότι και
ο Γαβριήλ Παναγιωσούλης είναι βραβευμένος!
Δεν κατάλαβα. Βραβευμένοι λογοτέχνες και να μην είναι γνωστοί ανά το Πανελλήνιο;
Καλά. Εγώ είμαι άσχετη πες. Καμία σχέση με τον χώρο. Τυχαία βρέθηκα στα πόδια τους και στο μπλογκ. Τώρα μαθαίνω βασικά πράγματα. Εγώ εξέδωσα βιβλίο για την μνήμη της μάννας μου, με είπαν "συγγραφέα" και απόρησα! Νόμιζα πως οι συγγραφείς σπουδάζουν!
Μετά έμαθα πως «όποιος εκδίδει βιβλίο λέγεται συγγραφέας!»
(Γι’ αυτό γέμισαν οι χωματερές!)
Πάμε παρακάτω. Πάει αυτό. Το έμαθα.
Τώρα έχω άλλη απορία. Ακούω για βραβεία εδώ, βραβεία εκεί, βραβεία παραπέρα.
Ήδη ξέρω τρεις ανθρώπους βραβευμένους και δεν βλέπω φως!
Όπως δεν τους ξέρω εγώ, δεν τους ξέρουν κι άλλοι, φαντάζομαι!
Αυτοί οι εκδοτικοί οίκοι τελικά, τι κάνουν;
Που είναι κρυμένα τα έργα αυτών των ανθρώπων;
Αφού είναι βραβευμένα, γιατί δεν υπάρχουν στα βιβλιοπωλεία;
Γιατί είναι στα συρτάρια τους;
Γιατί πληρώνουν οι ίδιοι για να γίνουν βιβλία;
Αυτά τα βραβεία δεν θα έπρεπε να είναι ένα ανοιχτό παράθυρο γι’ αυτούς;
Καλά, ο Νίκος ο Ντακάκης, συνήθησε. Ζει στην Ελλάδα και βλέπει. Παραιτήθηκε ο άνθρωπος. Κάνει συλλογή από βραβεία και για άλλη έκδοση δεν το συζητά, παρόλο που έχει έτοιμα! Είναι και ταπεινός, δεν το λέει. Εγώ βάζω τον παπά να το φωνάζει εκεί δίπλα σταθερά. (Απόψε θα τον σβήσω, μπας και αλλάξει το γούρι!)
Κοντά στον Νίκο, το δέχτηκα κι εγώ. Συνήθισα. Μπήκα στο κλίμα της Ελλάδας.
Ότι πουλάει, όποιος έχει φράγκα, όποιος έχει γνωριμίες και πάει λέγοντας.
Τώρα τελευταία γνώρισα την Γιώτα Στρατή. Κουράστηκα να διαβάζω για βραβεία και επαίνους, μέσα στο βιογραφικό των βιβλίων της.
Κάποια στιγμή σκέφτηκα:
«Μήπως η Γιώτα ψοφάει για δόξα;»
Μετά το πήρα αλλιώς. Μπήκα στην θέση της, εφόσον διάβασα και τα βιβλία της.
"Βρε, αυτή έχει πολύ ταλέντο! Βρε έχει πέννα η γυναίκα! Βρε την πνίγει η αδικία και η αφάνεια, γι’ αυτό κραυγάζει!" σκέφτηκα.
Κάνει τόσο έργο εκεί στην ξενιτιά για την Ελλάδα και εμείς κοιμόμαστε!
Θα κοιμηθεί κι αυτή, αφού δεν ακούει κανένας την φωνή της!
Γι’ αυτό άφησα «τα πηγάδια μου» και της αφιέρωσα μια δικιά της γωνιά, (έχω κι άλλα!)
εφόσον δεν ξέρει πολλά με την τεχνολογία.
"Και στο κάτω κάτω" σκέφτηκα, "γιατί να είναι υποχρεωμένη να την μάθει; Η γυναίκα γεννήθηκε για να γράφει, όχι να διαθέτει τον πολύτιμο χρόνο της, πώς να ανεβάσει φωτογραφίες στο μπλογκ της, από μια Ελληνική Λογοτεχνική βραδιά, που κι εκεί μιλούσε για άλλους Έλληνες (κι αυτοί ίσως βραβευμένοι, αλλά άγνωστοι στην Ελλάδα) και όχι για τον εαυτό της!"
Υποχρεωμένος; Ποιος; Ο βραβευμένος!
Άσε η Γιώτα! Με ζάλισε στα "Ευχαριστώ!»
Έπαθα πλάκα!
"Τι γίνεται εδώ;" σκέφτηκα. "Όλοι οι βραβευμένοι γύρω απ’ το κυκλάμινο; Τι κάνουν; Πάνε να μου ρίξουν το ηθικό, μη τολμήσω και τελειώσω το πηγάδι του παππού μου; Αυτοί έχουν βραβεία κι εγώ δεν έχω; Βαλτοί είναι οι άνθρωποι να απογοητευτώ κι εγώ και να μην κρατήσω το τάμα μου; "
"Μπα σε καλό τους! Δεν μπορεί! Βγάζει μάτι! Απογοητευμένοι είναι οι άνθρωποι! Γι’ αυτό μας βγήκαν απ’ τα ρούχα τους και μας λένε για τα βραβεία τους! Δεν δείχνουν ούτε για εγωιστές, ούτε για καβαλημένους! Η ηλικία τους άλλωστε και «το γράφειν» τους, άλλα δείχνουν".
Δεν ξέρω. Δεν ήξερα τι να κάνω. Να διαθέσω την νύχτα μου στα άλλα βιβλία της Γιώτας, ή να γράψω τις σκέψεις μου στα ίσια;
Προτίμησα το δεύτερο.
Το βρίσκω άδικο. Είμαι πολύ θυμωμένη με το σύστημα των εκδοτικών οίκων, περισσότερο από τότε που μου απέρριπταν το μάννα κι όμως ο κόσμος αν και πέρασαν 11 ολόκληρα χρόνια το θυμάται ακόμα!
Νομίζω πως θα έπρεπε να δίνουν προταιρεότητα σε εκείνους που κρατούν την Ελλάδα μας ζωντανή έξω απ’ τα σύνορα, με μεγάλη προώθηση και διαφήμιση, ειδικά στους βραβευμένους!
Κι όσο για μέσα στην Ελλάδα, προώθησε τους γνωστούς, τους δοκιμασμένους, μα δώσε βήμα στον βραβευμένο και στον νέο που «το έχει» και το αξίζει και δεν θα χάσεις!
Αν του κόβεις τα πόδια, πώς να περπατήσει;
Πώς θα σου βγάλει τα χρυσάφια που κρύβει στα πηγάδια του;
Τι να το κάνει το χαρτί ή τον έπαινο;
(Είναι και σκληρό…)
Ακόμα και για την κορνίζα, το χέρι στην δική του τσέπη πρέπει να βάλει!
Κι αν έχει!
Αν δεν έχει;
Κι επί τη ευκαιρία, σας χρωστάω μια απάντηση, σχετικά με την ερώτηση που έκανα στον αστείρευτο, πολυτάλαντο Μάνο Ελευθερίου.
Είχα σκοπό να γράψω μια ειδική ανάρτηση, για το πώς ένοιωθα πριν τον συναντήσω, τι ήθελα να τον ρωτήσω, τι φανταζόμουνα πως θα μου απαντούσε, πως ένοιωσα στην ατμόσφαιρα της εκδήλωσης ακούγοντας λόγια της ψυχής του,
μέσα απ' το νέο του βιβλίο "Άνθρωπος στο πηγάδι"
και τραγουδώντας τα τραγούδια του,
πως ένιωσα όταν τον ρώτησα:
«Αν αξίζει αυτά που αποκαλύπτει η ψυχή στο βάθος του πηγαδιού μας να δημοσιεύονται…»
και πόσο χάρηκα μ’ εκείνη την τόσο εγγυημένη, απ’ την πολύχρονη πείρα του αυθόρμητη απάντηση:
«Ε, Βέβαια!»
αλλά, πάει τώρα! Πέρασε η ώρα! Είμαι ήδη πολύ κουρασμένη και συνάμα πολύ απογοητευμένη, που θέλω πραγματικά να τους βοηθήσω, αλλά δεν μπορώ, γιατί δεν έχει "ήχο" η φωνή μου, ούτε η γραφή μου.
Τώρα ο λόγος ανήκει σε σας και στους βραβευμένους, εκτός αλλά και εντός Ελλάδας!
Υγ. Συγχωρείστε με για την προχειρότητα του κειμένου. Δεν γράφω καλά όταν είμαι θυμωμένη ή απογοητευμένη. Κι αν πειτε: "Και πότε έγραφες;" Θα σας πω: "Ποτέ, μα με νοιώθατε και για μένα αυτό μετρούσε. Δεν σας έκρυψα ποτέ μου πως δεν είμαι μορφωμένη".
ΤΕΛΟΣ (Καμιά σχέση με της Πετρούλας, αν και την Πετρούλα όλοι την έμαθαν κιόλας και εντός και εκτός Ελλάδας. Άλλους δεν έμαθαν...)
