Η καμπάνα της χαράς

...........«Σε πήρα για να χαρείς. Ο πατέρας σου γύρισε! Η Παναγία και ο Άγιος Εφραίμ έκαναν πάλι το θαύμα τους!» της είπα.
«Σ’ ευχαριστώ που πήρες!» μου είπε εκείνη.
Όχι που δεν θα έπαιρνα! Τι είναι η χαρά; Τζάμπα πράγμα είναι. Να έχεις χαρά και να μην την δίνεις, σημαίνει κακός και όχι τσιγκούνης.
Χάρηκε η Μαρία! Ήταν δυνατόν;
Γύρισα από το καρτοτηλέφωνο και το είπα και στον παππού. Χάρηκε κι εκείνος.
Όλοι πετάγαμε σήμερα! Από χαρά!
Κάποιοι περίμεναν καμπάνες και εγώ ως καλός ρεπόρτερ είχα είδηση!
Κρίμα που δεν χτυπάνε οι καμπάνες και στην χαρά. Κρίμα!
Μπήκα μέσα. Ξεχάστηκα και πούντιασα. Με περίμενε η χαρά!
Αν ήμουνα πρόεδρος σε ένα μικρό, μικρό χωριουδάκι με λίγους κατοίκους που θα αγαπιόμασταν όλοι μεταξύ μας, που δεν θα είχαμε κόμματα, συμφέροντα και όλα τα άλλα κακά, θα έλεγα στον παπά να χτυπά την καμπάνα για κάθε χαρά που έρχεται καθημερινά στους ανθρώπους του χωριού μας.
«Εγώ θα μαθαίνω τα νέα, και θα σου τηλεφωνώ να χτυπάς την καμπάνα, ότι ώρα και να είναι. Κι αν δεν μπορείς ή κουράζεσαι, θα μου δώσεις την άδεια να την χτυπάω εγώ. Κι άκου», θα του έλεγα «όχι την καινούρια με τα κουμπάκια, την παλιά καμπάνα με το σχοινί! Να της δίνω εγώ τις νότες, ανάλογα με το γεγονός. Θα βάραγα την καμπάνα και θα φώναζα συγχρόνως με όση δύναμη είχα:
Μαντάτο χωριανοί!
Γέννησε αγόρι η Φανή!
Πέρασε στις Πανελλήνιες ο Γιωργάκης!
Κέρδισε το λαχείο ο Νικολής!
Έγινε καλά η κυρά-Μαριώ!
Πήρε βραβείο ο Μανωλιός!
Ήρθαν γλάροι στο χωριό μας!
Έγινε θαύμα στον Τάσο!
Τ' ακούσατε χωριανοί;
Το μάθατε κι εσείς;»
Θα ήταν ένα χωριό που όλη μέρα θα αντιλαλούσε ο γλυκός χαρούμενος ήχος της καμπάνας.

Αν είχα ένα μικρό χωριό….
Κι αν ήμουνα πρόεδρος…

.........

Αυτό το μικρό αδούλευτο ακόμα κειμενάκι, αντιγραφή απ' τα ημερολόγια του πατέρα, έδενε απόψε με το θέμα της χαράς της Ελευθερίας και ήθελα να της το αφιερώσω, με πολλή πολλή χαρά και αγάπη!