Έξω βρέχει. Κάποτε χαιρόμουνα πολύ με την βροχή ή μου έφερνε ψυχολογική εκτόνωση. Τώρα κάτι άλλαξε. Έγινε κάτι ότι πιο φυσικό, όπως είναι η βροχή, πρόβλημα και γεγονός! Ακούω στα κανάλια "Προσοχή! Βρέχει!"Φέρ' τε μια γυάλα ρε παιδιά, να μπούμε!
Του Αγίου Ευλόγιου λέει, σήμερα. Δεν τον ήξερα αυτόν τον Άγιο, αλλά ας ευλογήσει να λυθεί ένας γρίφος 3 χρόνων! Έλεος! (Οι παλιότεροι φίλοι κάτι ήξεραν. Στους νέους δεν μπορώ να πω περισσότερα).
Τι ελεύθερο κυκλάμινο και ελεύθερος άνθρωπος, λέει!
Κολοκύθια!
Η ζωή μας έχει καταντήσει υπόθεση "δεμένα χέρια".
Αν ήμουνα πρόεδρος σε ένα μικρό χωριό, στην πλατεία του χωριού θα είχα ένα κουτί παραπόνων. Κοντά σ' αυτό θα είχα μια καρέκλα της αλήθειας. Έτσι θα εξασφάλιζα ότι το παράπονο θα ήταν αληθινό. Μετά θα διάβαζα το παράπονο και θα έτρεχα. Δεν θα μ' ένοιαζε η πηγή, παρά μόνο η γρήγορη λύση.
Αν ήμουνα πρόεδρος... γιατί το χωριό υπάρχει... και παρόλο που τρέχω να βοηθήσω, οι άλλοι κάθονται πίσω από καρέκλες, κρατούν στο μέτωπο κάτι τίτλους με πτυχία, εγώ χτυπιέμαι και ζητάω λύση και το μόνο που βρίσκω είναι ένα ταμπελάκι που μου δείχνει μια πόρτα και γράφει "ΕΞΟΔΟΣ".
Βγήκα κι εγώ, μα το πρόβλημα και η σκέψη μου είναι ακόμα "ΜΕΣΑ".
Γρίφος κι εγώ και "έξω έχει βρέχει!" που λέει κι ένας φίλος μας!
Μακάρι αυτή η βροχή να ξεκαθαρίσει κολλημένες υποθέσεις!
Δεν πάει άλλο. Είμαι πολύ θυμωμένη και λυπημένη συγχρόνως, με ανθρώπους που κατέχουν θέσεις και τίτλους μόνο για φιγούρα και για εξυπνάδες.
Αυτά και τίποτ' άλλο!
Όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν, κι όσοι δεν κατάλαβαν, δεν πειράζει!
Μήπως εγώ που κατάλαβα, μπόρεσα να κάνω κάτι;
Άχρηστοι είμαστε όλοι μας!
Τιτλοφόροι και αγράμματοι, επώνυμοι κι ανώνυμοι.
Περιττά εδώ τα σχόλια.
Ήταν δικαίωμα εκτόνωσης στον αέρα που μου παραχωρεί ο μπλόγγερ.
