Παπά μου, μη χτυπάς άλλο! Κουράστηκες!
Πρέπει να κάνεις ΥΠΟΜΟΝΗ!
Κι άλλο!
Ψάχνοντας στον γκούγκλη, βρήκα αυτά. Διάβασ' τα να μορφώνεσαι:
Κι όμως υπάρχουν τόσες ελπίδες! Να μην ξαναυπάρξουν άλλες!
Το χαμόγελο του παιδιού!
Συμφωνώ!
Και κυρίως, τα παιδιά δεν είναι ιδιοκτησία των γονιών!
Στην δε γραφειοκρατία στην Ελλάδα, χάθηκα!
Γι' αυτό πήγα στο αγριοκυκλάμινο:
http://agriokyklamino.blogspot.com/2007/03/blog-post_1700.html
http://agriokyklamino.blogspot.com/2007/07/blog-post_9910.html
Αυτή η ιστορία συνεχίζεται. Δυστυχώς! Κι αν εγώ είμαι η βιαστική, συγγνώμην!
Δεν θα επαναληφθεί!
Μόνο που ο πατέρας της Κυριακούλας γέρασε πολύ, είναι και άρρωστος και το "κορίτσι" αυτό έχει δικαιώματα...
Κάποτε οι αρμόδιοι πρέπει να τα δουν, να πάρουν αποφάσεις.
Παπά, σου είπα, σταμάτα να χτυπάς!!!
Ίσως σιωπώντας μας ακούσουν.
Πάμε στο πηγάδι μας...
Τι μας νοιάζει;