Τι "τραγούδι" να σας πω;

Μεγάλωσα πολύ, ώσπου να καταλάβω, ότι στη ζωή δεν γίνεται τίποτα τυχαία.
Την κυρία Ελένη Γούλα, την νηπιαγωγό, την γνώρισα το 1998-89, όταν η Λένα μου πήγαινε νήπια. Ήταν μια πολύ γλυκιά και χαμογελαστή κοπέλα. Μετά χαθήκαμε. Άλλαξα εγώ γειτονιά, εκείνη μετατέθηκε, παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια.
Την ξανασυνάντησα τελευταίως, μέσω μια κοινής μας φίλης. Έμαθε για το βιβλίο μου «Γράμμα στη μάννα… με δύο ν», διάβασε αποσπάσματα απ’ το βιβλίο της κοινής μας φίλης και "συγκινήθηκε πολύ", όπως μου είπε πριν λίγες μέρες που ξανασυναντηθήκαμε πάλι τυχαία. Μου είπε ότι θα ήθελε να πάω μια μέρα στο σχολείο της, «σαν συγγραφέας» να μιλήσω με τα παιδάκια και να τους πω κάποια πράγματα με αφορμή την γιορτή της μητέρας.
Με συγκίνησε πολύ ο λόγος της…
Της είπα πως είναι «βαρύ» το θέμα και δεν κάνει για τα παιδάκια.
Τότε σκέφτηκα αλλιώς.
«Θα έρθω μια μέρα, όχι σαν συγγραφέας, αλλά να παίξω με τα παιδάκια και να τους χαρίσω δωράκια, στη μνήμη της πεθεράς μου που κλείνει ένα χρόνο απουσίας".
«Όχι!» επέμενε εκείνη! «Σαν συγγραφέας θα έρθεις, γιατί είσαι! Τα παιδιά είναι χορτασμένα από δωράκια. Να τους μιλήσεις θέλω. Αυτό θα τους μείνει!»
Τι να έκανα;Ποιος δεν θα πήγαινε;
Σαν συγγραφέας δεν ντύθηκα, γατάκι όμως μαζί τους, ντύθηκα. Πήρα τα σέα μου, τα μέα μου και πήγα. Το τρακ μου ήταν μέχρι να πέσουν όλα στην αγκαλιά μου και ν’ αρχίσουν να ψάχνουν τις σακούλες μου.Μετά γίναμε "φίλοι"!
Στην αρχή ήταν 30 παιδάκια. Το 3ο Νηπιαγωγείο Νέας Ιωνίας έχει δύο τμήματα. Το ολοήμερο και το κλασσικό. Τα παιδάκια είναι ηλικίας 4-5 ετών. Προνηπιάκια και νηπιάκια. Σχεδόν μισά – μισά, αγοράκια και κοριτσάκια. Πάλι σχεδόν μισά – μισά, Ελληνάκια και Αλβανάκια.
Τι να γράψω; Τι να περιγράψω;
Ήταν μια μέρα αλλιώτικη και αξέχαστη για μένα! Νομίζω και για τα παιδάκια! Μεγάλωσαν τα δικά μου και είχα ξεχάσει τελείως αυτή την ηλικία. Με γοήτευσαν με την εξυπνάδα τους, τα λόγια τους, την ζωηράδα τους, την ομορφιά τους, το λέγειν τους, τις γνώσεις τους, τις ερωτήσεις τους και τις απαντήσεις τους. Χάζεψα να τα κοιτάζω και να τα φωτογραφίζω.
Να είναι καλά όλα τα παιδάκια του κόσμου, γερά και ευτυχισμένα! Να τα δουν οι γονείς τους όπως επιθυμούν κι αυτοί κι εκείνα!
Θα μπορούσα να φύγω νωρίτερα από κει, αλλά δεν με βαστούσε η καρδιά.
Τέτοιες στιγμές δεν ξαναγυρίζουν…
Ήταν μια αξέχαστη και ανεπανάληπτη μέρα για μένα!
Πέρα απ' την συγκίνηση, την τιμή,τον δικό μου λόγο της επίσκεψης..., τα φιλιά και τις αγκαλίτσες των παιδιών, κ.λ.π.

...Αλλά, θα την πω και την αλήθεια μου:
Όταν το πρόγραμμα της δασκάλας τελείωσε, καθώς και τα δικά μου «παραμυθάκια», αληθινά και ψεύτικα,εκεί στο ελεύθερο παιχνίδι και στην χαλάρωση,φοβήθηκα!
Ναι,μα την αλήθεια, φοβήθηκα! Είδα την ζωντάνια αυτών των παιδιών και το πόσο εύκολα μπορούσαν να πέσουν, να χτυπήσουν και τρελάθηκα! Έμεινα περισσότερο για να βοηθήσω την δασκάλα να τα προσέχουμε μαζί!Δεν της το είπα, βέβαια, αλλά αυτά τα παιδάκια, παρόλο που ήταν 8 ώρες στο σχολείο, είχαν τόση ενέργεια πάνω τους!!!...
Θηριάκια στο κλουβί!
Θαύμασα την καθημερινή υπομονή της με τόσα παιδιά ζωηρά στο κεφάλι της και κυρίως την ευθύνη της! Μία δασκάλα για τόσα παιδιά; Θεέ μου!
Αν δεν δουλέψεις ένα επάγγελμα, δεν μπορείς να ξέρεις!
Α, πα,πα! Κι ήθελα να γίνω και νηπιαγωγός! (Στα νιάτα μου, ντε!)
Τέσσερις ώρες έμεινα εκεί, για δυο μέρες έπαιρνα παυσίπονα, γιατί πονούσε το κεφάλι μου!
Αυτά εν ολίγοις. Περισσότερα στα βιντεάκια, ίσως και στα σχόλια, άλλη στιγμή.

Υγ. Το πιο δυνατό τυχαίο ήταν, όταν είδα την φωτογραφία της Λένας μου! Η Ελένη μαζί με κάποιες άλλες φωτογραφίες, τις κουβαλάει μαζί της κάθε χρόνο σε όποιο σχολείο πάει! Δεν την θυμότανε ακριβώς ποια είναι, παρά μόνο ότι ήταν τα πρώτα της παιδιά...
Τα λέμε! Πήγε 4:31!